Een andere wereld, gezellig en knus
Door: Jelle en Marieke
17 Augustus 2006 | China, Peking
China is duidelijk een andere wereld, dan de rest van de wereld. Dat hebben we wel ontdekt in de vier dagen dat we door China gefietst hebben. Vol goede moed, vertrokken we uit Beijing. Het weer was slecht, bewolkt, grijs, grauw. Is het de smog? Of is het gewoon mist? Je kunt 500 meter vooruit kijken. Je ziet gelukkig niet hoelang het nog stijl om hoogloopt of hoelang die afdaling wel niet is. Langzaamaan worden je armen, hoofd en kleding steeds zwarter, zodat we erg uitgaan kijken naar het hotel met de douche.
De eerste twee dagen fietsen we voornamelijk door industriegebied in een vervallen jaren vijftig stijl. Beetje deprimerend allemaal. Dit is dus waar al die goedkope Chinese spullen vandaan komen.
Ons hoogtepunt is dé toeristische trekpleister van China: de muur. Best indrukwekkend dat ze door de steile bergen zo'n giga muur hebben gebouwd. Twee dagen later komen we weer een stukje muur tegen. We zijn best trots dat we telkens de weg weten te vinden, door de Chinese tekens op de verkeersborden te vergelijken met de tekens op onze kaart. We weten soms niet eens hoe de plaats heet waar we naar toe rijden. Gelukkig komt er steeds meer natuur, al hoewel het deprimerende weer blijft. Zelf koken hebben we niet gedaan. Tsja, als je voor 4 euro voor twee personen genoeg onduidelijke Chinese gerechten kunt bestellen....
Na vier dagen en 350 km besluiten we toch maar met de trein naar Mongolie te gaan. We hebben er te weinig lol in. De laatste dag regenen we nog even volledig nat en moeten we door de modder omdat ze de weg repareren. Erg leuk om zo bij een hotel aan te komen. Nog leuker om te ontdekken dat ze alleen een koude douche hebben. Feest.
Het plaatsje Jining lijkt groot, maar niemand spreekt Engels. De loketiste op het station helpt alleen Chinees sprekende mensen. Wij laten een schriftje zien met de Chinese plaatsnaam en hokjes om de tijd en prijs in te vullen. Al het Chinees hebben we zorgvuldig gekopieerd uit een woordenboekje. Maar ze helpt niet. Als wij blijven staan, loopt ze weg. Geen kaartjes dus. We vinden gelukkig in de lobby van een groot hotel iemand is die Engels en Chinees spreekt en ons wil helpen kaartjes te kopen. Ze moet alleen de bus halen, en regelt voor ons een Chinees die met ons meegaat. Na enige discussie, drie verschillende loketten, krijgen we twee uur later kaartjes overhandigd bij het loket waar we begonnen.
Maar goed, China is een andere wereld. Even, voordat we China verlaten een greep uit de dingen die in China anders zijn:
- Chinezen eten met stokjes. Makkelijk om aan te wennen. Binnen drie maaltijden kan je eten zonder echt veel te knoeien.
- Chinezen tuffen, rochelen en gooien alles zomaar op straat. Dit zelfs in de meest luxe restaurants. Zonnebloempitten aan het eten? Tuf tuf tuf... en later komt de serveerster met een bezempje en een dweiltje. Ze hebben weinig tapijt hier, het laat zich raden waarom. Kleine kinderen laten heel soms hun boodschap achter op straat. Geen prettig gezicht. En hoe we ook ons best doen om aan deze culturele uiting te wennen, dat wil niet echt.
- Chinezen letten niet op de rest van het verkeer. We zien een vrouw rustig vlak voor een auto stappen. En regelmatig lopen er mensen precies voor je voeten.
- Als het warm is, trekken de Chinese mannen hun t-shirt op tot onder hun oksels. Erg veel blote buiken dus.
- In het platteland waren we echt buitenaardse wezens. Tijdens onze pauze liep een keer al het personeel van een bedrijf naar buiten. En een oud mannetje ging rustig een sigaretje roken terwijl hij zijn ogen niet van die wildvreemden afhield. Een winkel stroomde ineens vol, toen wij naar binnen stapten. Soms staan ze je van een meter afstand aan te gapen. Zwaaien, lachen en 'nihau' (hallo) roepen, wil meestal wel helpen. We hebben dus erg veel Chinezen gegroet, maar nog lang niet allemaal. In het centrum van de aandacht staan, went wellicht een beetje, maar geeft toch een ongemakkelijk gevoel.
- Chinezen denken in hokjes. Als je met je fiets op het station aankomt, mag de fiets niet de wachtruimte in. De politie-agent wuift dus dat we weg moeten. Maar ja, wat moeten we dan? Wij blijven staan en we verstaan elkaar voor geen meter (tot vermaak van de hele wachtruimte). Tien minuten later begint het te dagen dat ze ons best even naar de bagage-afhandeling kunnen wijzen. Wij kunnen die niet vinden, want we lezen ook geen Chinees. Eenmaal daar aangekomen, passen we in het hokje en verloopt het allemaal best vlot.
De trein brengt ons in het grensplaatjes Erlian, Erenhot, Erleen of hoe je deze Chinese tekens ook uitspreekt. Daar pakken we een busje om de grens over te komen en maken we kennis met de prettige gewoonten van de Mongolen. (Erg leuk om grappen over te maken, maar wij distantieren ons van zulk kinderlijk gedrag. Wij hebben respect voor onze mongolide medemens, vooral omdat we nog 13 dagen in hun land zitten.)
Wij hebben het erg gezellig en knus met de Mongolen. Vooral op plaatsen waar je moet wachten; een treinstation, paspoortcontrole etc, bereiken we een hoog knuffelgehalte. Heerlijk kont aan kont, met een arm in je rug wachten tot je een keer vooraan staat. Meestal is er wel een politieagent die zorgt dat we ordelijk een rij vormen, behalve bij de paspoortcontrole van Mongolië. En dus hebben we stiekum (net als alle andere mongolen) voorgedrongen. De mensen uit ons busje stonden al snel vooraan en wisten met duwen en trekken ons er tussen te krijgen. Hoppa, 30 man gepasseerd die een kwartier geleden achter ons stonden.
Bij het kopen van een treinkaartje voor Ulan Bataar stond een gezellige rij. Lekker warm, lekker zweten (30 graden) en lekker duwen als de mensen achter je ongeduldig worden. Een dag eerder hadden we een half uur in de rij gestaan om te horen dat de kaartjes uitverkocht waren. Dus hotelletje opgezocht en de volgende dag extra vroeg in de gezellige rij gaan staan. We zijn vastberaden dat we vandaag kaartjes krijgen en spelen rustig mee met voordringertje. Als oom agent het maar niet ziet, want dan moet je weer achteraan. Slechts twee uur later hebben we kaartjes!
De treinreis naar Ulan Bataar was schitterend. Wat een mooie uitgestrekte vlaktes. Her en der wat wild lopende paarden en kamelen. Om de zoveel tijd een stad, zes huizen, twee gers (tenten) en een station groot, waarvoor de trein stopt! En dan weer steppe, woestijn, en een fascinerende zonsondergang. We slapen een gebroken nachtje in de trein en zijn dan waar we nu zijn: Tiara Guesthouse in Ulan Batar. Hier liggen de treintickets richting Rusland te wachten... maar eerst een weekje gezellig en knus samenleven met de Mongolen. We hopen op een paardrijtochtje over de weidse steppe.
Door het gratis internet hier, hebben jullie een lekker lang verhaal. We hopen dat je zo een beetje meegeniet. Wij genieten heel erg van de reacties! Dat er nog mensen zijn die aan ons denken in Nederland... Het voelt goed om langzaamaan weer richting huis te gaan. De hartelijke groeten van ons. Veel succes met werk / studie / Flevo / korfbaltrainingen en wat je verder nog gaat doen.
Doei,
Jelle en Marieke
P.s. Trouwens; er staan nieuwe foto's in ons fotoboek.
De eerste twee dagen fietsen we voornamelijk door industriegebied in een vervallen jaren vijftig stijl. Beetje deprimerend allemaal. Dit is dus waar al die goedkope Chinese spullen vandaan komen.
Ons hoogtepunt is dé toeristische trekpleister van China: de muur. Best indrukwekkend dat ze door de steile bergen zo'n giga muur hebben gebouwd. Twee dagen later komen we weer een stukje muur tegen. We zijn best trots dat we telkens de weg weten te vinden, door de Chinese tekens op de verkeersborden te vergelijken met de tekens op onze kaart. We weten soms niet eens hoe de plaats heet waar we naar toe rijden. Gelukkig komt er steeds meer natuur, al hoewel het deprimerende weer blijft. Zelf koken hebben we niet gedaan. Tsja, als je voor 4 euro voor twee personen genoeg onduidelijke Chinese gerechten kunt bestellen....
Na vier dagen en 350 km besluiten we toch maar met de trein naar Mongolie te gaan. We hebben er te weinig lol in. De laatste dag regenen we nog even volledig nat en moeten we door de modder omdat ze de weg repareren. Erg leuk om zo bij een hotel aan te komen. Nog leuker om te ontdekken dat ze alleen een koude douche hebben. Feest.
Het plaatsje Jining lijkt groot, maar niemand spreekt Engels. De loketiste op het station helpt alleen Chinees sprekende mensen. Wij laten een schriftje zien met de Chinese plaatsnaam en hokjes om de tijd en prijs in te vullen. Al het Chinees hebben we zorgvuldig gekopieerd uit een woordenboekje. Maar ze helpt niet. Als wij blijven staan, loopt ze weg. Geen kaartjes dus. We vinden gelukkig in de lobby van een groot hotel iemand is die Engels en Chinees spreekt en ons wil helpen kaartjes te kopen. Ze moet alleen de bus halen, en regelt voor ons een Chinees die met ons meegaat. Na enige discussie, drie verschillende loketten, krijgen we twee uur later kaartjes overhandigd bij het loket waar we begonnen.
Maar goed, China is een andere wereld. Even, voordat we China verlaten een greep uit de dingen die in China anders zijn:
- Chinezen eten met stokjes. Makkelijk om aan te wennen. Binnen drie maaltijden kan je eten zonder echt veel te knoeien.
- Chinezen tuffen, rochelen en gooien alles zomaar op straat. Dit zelfs in de meest luxe restaurants. Zonnebloempitten aan het eten? Tuf tuf tuf... en later komt de serveerster met een bezempje en een dweiltje. Ze hebben weinig tapijt hier, het laat zich raden waarom. Kleine kinderen laten heel soms hun boodschap achter op straat. Geen prettig gezicht. En hoe we ook ons best doen om aan deze culturele uiting te wennen, dat wil niet echt.
- Chinezen letten niet op de rest van het verkeer. We zien een vrouw rustig vlak voor een auto stappen. En regelmatig lopen er mensen precies voor je voeten.
- Als het warm is, trekken de Chinese mannen hun t-shirt op tot onder hun oksels. Erg veel blote buiken dus.
- In het platteland waren we echt buitenaardse wezens. Tijdens onze pauze liep een keer al het personeel van een bedrijf naar buiten. En een oud mannetje ging rustig een sigaretje roken terwijl hij zijn ogen niet van die wildvreemden afhield. Een winkel stroomde ineens vol, toen wij naar binnen stapten. Soms staan ze je van een meter afstand aan te gapen. Zwaaien, lachen en 'nihau' (hallo) roepen, wil meestal wel helpen. We hebben dus erg veel Chinezen gegroet, maar nog lang niet allemaal. In het centrum van de aandacht staan, went wellicht een beetje, maar geeft toch een ongemakkelijk gevoel.
- Chinezen denken in hokjes. Als je met je fiets op het station aankomt, mag de fiets niet de wachtruimte in. De politie-agent wuift dus dat we weg moeten. Maar ja, wat moeten we dan? Wij blijven staan en we verstaan elkaar voor geen meter (tot vermaak van de hele wachtruimte). Tien minuten later begint het te dagen dat ze ons best even naar de bagage-afhandeling kunnen wijzen. Wij kunnen die niet vinden, want we lezen ook geen Chinees. Eenmaal daar aangekomen, passen we in het hokje en verloopt het allemaal best vlot.
De trein brengt ons in het grensplaatjes Erlian, Erenhot, Erleen of hoe je deze Chinese tekens ook uitspreekt. Daar pakken we een busje om de grens over te komen en maken we kennis met de prettige gewoonten van de Mongolen. (Erg leuk om grappen over te maken, maar wij distantieren ons van zulk kinderlijk gedrag. Wij hebben respect voor onze mongolide medemens, vooral omdat we nog 13 dagen in hun land zitten.)
Wij hebben het erg gezellig en knus met de Mongolen. Vooral op plaatsen waar je moet wachten; een treinstation, paspoortcontrole etc, bereiken we een hoog knuffelgehalte. Heerlijk kont aan kont, met een arm in je rug wachten tot je een keer vooraan staat. Meestal is er wel een politieagent die zorgt dat we ordelijk een rij vormen, behalve bij de paspoortcontrole van Mongolië. En dus hebben we stiekum (net als alle andere mongolen) voorgedrongen. De mensen uit ons busje stonden al snel vooraan en wisten met duwen en trekken ons er tussen te krijgen. Hoppa, 30 man gepasseerd die een kwartier geleden achter ons stonden.
Bij het kopen van een treinkaartje voor Ulan Bataar stond een gezellige rij. Lekker warm, lekker zweten (30 graden) en lekker duwen als de mensen achter je ongeduldig worden. Een dag eerder hadden we een half uur in de rij gestaan om te horen dat de kaartjes uitverkocht waren. Dus hotelletje opgezocht en de volgende dag extra vroeg in de gezellige rij gaan staan. We zijn vastberaden dat we vandaag kaartjes krijgen en spelen rustig mee met voordringertje. Als oom agent het maar niet ziet, want dan moet je weer achteraan. Slechts twee uur later hebben we kaartjes!
De treinreis naar Ulan Bataar was schitterend. Wat een mooie uitgestrekte vlaktes. Her en der wat wild lopende paarden en kamelen. Om de zoveel tijd een stad, zes huizen, twee gers (tenten) en een station groot, waarvoor de trein stopt! En dan weer steppe, woestijn, en een fascinerende zonsondergang. We slapen een gebroken nachtje in de trein en zijn dan waar we nu zijn: Tiara Guesthouse in Ulan Batar. Hier liggen de treintickets richting Rusland te wachten... maar eerst een weekje gezellig en knus samenleven met de Mongolen. We hopen op een paardrijtochtje over de weidse steppe.
Door het gratis internet hier, hebben jullie een lekker lang verhaal. We hopen dat je zo een beetje meegeniet. Wij genieten heel erg van de reacties! Dat er nog mensen zijn die aan ons denken in Nederland... Het voelt goed om langzaamaan weer richting huis te gaan. De hartelijke groeten van ons. Veel succes met werk / studie / Flevo / korfbaltrainingen en wat je verder nog gaat doen.
Doei,
Jelle en Marieke
P.s. Trouwens; er staan nieuwe foto's in ons fotoboek.
-
17 Augustus 2006 - 12:45
Erik (ND):
Haha, ik weet niet of jullie het zelf ook nog steeds leuk vinden, maar ik moet wel lachen om die maffe oosterlingen met hun nog maffere gewoontes! Ik die jullie er al tussen lopen...
Groetjes en sterkte met de rest van de tocht! -
17 Augustus 2006 - 12:47
Erik (ND) (correctie):
die -> zie -
17 Augustus 2006 - 16:13
Inge:
Mongooltjes lijken toch best aardige mensen zo? Idioten zeg!
x -
17 Augustus 2006 - 16:46
Willemijn:
hey gasten,
dat je uberhaupt kunt wenne aan zo'n ander continent zeg! wow! Hoewel, in het centrum van de belangstelling staan hadden jullie in Afrika toch al lekker geoefend?;)
Hier de laatste vrije dagen aan het benutten/genieten. plakboeken klaar...erg leuk allemaal. See ya!
liefs ons -
17 Augustus 2006 - 18:55
(schoon)vader Westerterp:
leuk van je marieke en jelle om mijn vrouw een bosje bloemen tot te sturen vanwege het succes met jackeline; een kip alleen vond ik maar niks dus ik heb jackeline aan de haan geholpen: jack!
(ik geef de voorkeur aan een fles wijn);
heb een goede reis over de enorme uitgestrekte vlakten die je bent binnengegaan;
-
17 Augustus 2006 - 20:33
Moeder Van Vuren.:
Hallo Marieke en Jelle .
Hoe hebben jullie dat geduld op kunnen brengen, ik verwacht een heel andere Marieke terug.
Erik is naar Breda gegaan , hij had er veel zin in , ook al zo`n ondernemend iemand .
Nu de tijd schiet al weer op en we zijn erg benieuwd naar jullie.
groetjes van je vader en moeder. -
18 Augustus 2006 - 14:01
Arjen:
Hey Mariek en Jelle!
Mooi om te lezen over die Chinezen! Weet je waarvan die Chinezen zullen opkijken? Als je "Niau Niau" zegt, kan je lachen! Probeer maar eens!
Ik ben net terug van de vakantie in Frankrijk en het was echt geweldig, ik heb een enorm leuke en vooral relaxte tijd daar gehad!
Nou laat snel weer wat van je horen!
Groeten Arjen -
19 Augustus 2006 - 10:43
Marije:
Hai Jelle en Marieke!
Okee, ik heb de eerste helft niet echt gevolgd, maar gister kreeg ik van Wiebe jullie 'adres'. Ik vroeg me al af waar jullie waren... Klinkt wel 'gezellig' daar...
Ik heb zelf inmiddels een baan in Wageningen, dus blijf voorlopig in de buurt. Ik zie jullie wel weer als jullie terug zijn.
Groetjes! -
19 Augustus 2006 - 16:10
Rianne:
lang verhaal, maar leuk om te lezen! we blijven aan jullie denken. -
20 Augustus 2006 - 09:24
Famke:
ha, moest van ma ff doorgeven dat ze gisteren oliebollen hebben gebakken, lekker puh, moest je maar thuis zijn zegt ze. troost je: ik heb er ook nix van gehad hoor.
hey, gisteren met de kar van de kinderboerderij in de Heide-optocht meegelopen: van de (13) verenigingen zijn we 2e geworden!!!(vorig jaar 3e, we gaan vooruit...!) volgende week wordt de publieksprijs bekend en we hebben onderweg heeeeel veeel positieve reacties gehoord!
nou, veel plezier daar in Mongolie en geniet van de paardentocht, wel foto's maken he?!
liefs, Flammetje -
20 Augustus 2006 - 18:18
Yvonne:
Hoi Jelle en Marieke, heerlijk genoten van jullie uitgebreide verslag. Leuk ook dat je al het gestuntel er bij vermeld. Op televisie gaan die reizen altijd zo vlekkeloos en denk ik altijd dat alleen ik dat geblunder heb. Nee, gelukkig. Niet dus. Jammer dat jullie geen christenen hebben kunnen ontmoeten daar. Als ik er zo over lees bij open doors dan zouden die erg bemoedigd zijn door een bezoekje medestanders.
Melchior gaat morgen weer naar school en ik weer aan het werk. Blll.... ik heb er echt nog geen zin in. Ik bid heel hard dat God voor ons ook zo'n vakantie tot doel heeft maar helaas, ik heb nog niet het gevoel dat dit het geval is. Bij deze dus aan jullie de edele taak en hierbij dus strak gespannen verwachting om ons eindeloos te komen vervelen met jullie foto's en verhalen.
-
28 Augustus 2006 - 15:27
Linda:
Ben op vakantie geweest, dus vandaar een late reactie. Erg leuk om jullie verhalen te lezen! Veel plezier nog op de fiets en tot gauw.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
